Άκου, σημαίνει ο Άγιος, μεγάλη του η Χάρη, Αγίου το τριήμερο, κι οι βόλτες στο παζάρι.

Αύγουστος μήνας θαυμαστός, με αύρες με φεγγάρια,
σταφίδες χάμου λιάζουνται, άστρα, μαργαριτάρια.

Οι νύχτες είναι πιο γλύκες, η σιγαλιά, η δροσούλα,
και κιο το ροδοκόκκινο, το χρώμα, την αυγούλα.

Η Ζάκυνθος πιο όμορφη, φαντάζει αυτό το μήνα,
γίνεται φιόρο, γιορτινή, και σαν τα χρόνια εκείνα.

Άκου, σημαίνει ο Άγιος, μεγάλη του η Χάρη,
Αγίου το τριήμερο, κι οι βόλτες στο παζάρι.

Κόσμος πολύ, γλυκίσματα, λουκούμια, καραμέλες,
κι όλα τριγύρω μια βουή, μέλισσες σε κυψέλες.

Φυτούρες, μελοπάστελα, και το μαλλί τση γρίας,
και πούλιο κεί με έκπτωση, το τάνγκα τση κυρίας.

Περάστε κόσμε χάρισμα, τσάμπα τα δίνουμε όλα,
παπούτσια ξυγκολάστιχο, και ενισχυμένη σιόλα.

Το πανηγύρι μια γιορτή, τα μάσκουλα που σκάνε,
και κια ψηλά που απλώνουνε, τον ουρανό φωτάνε.

Προσκυνητές ψωνίζουνε, παιδάκια με παιχνίδια,
και πίσω από τα ψεύτικα μια θεμωνιά σκουπίδια.

Ψώνια πολλά και διάφορα, σεντόνια και μπροστέλες,
και δωδεκάδες τα καλσόν, σώβρακα και φανέλες.

Σουλάτσα, νυφοπάζαρο, σε γλώσσες χίλιες δυο,
τα μίνια, τα απαλόριχτα, το ντεκολτέ φαρδίο.

Ο γιορτινός μου αυγουστος, μεσ΄ την ψυχή μου μένει,
τα βροντερά τα μάσκουλα, ο Άγιος που βγαίνει.

Η λιτανεία, οι μουσικές, κόσμος και πόσοι ξένοι,
μυρτιές στρωμένη η διαδρομή, και μοσχοβολισμένη.

Στην άκρη μένω σιωπηλός, ο Άγιος περνάει,
σκύβω, συγχώρεση ζητώ, όλους να μας φυλάει.

Ανατριχίλα στο κορμί, παράξενος ο χτύπος,
είναι απ΄ το φόβο του θνητού ή απ΄ το δέος μήπως;

Το δέος κορυφώνεται, τα μάσκουλα βροντάνε,
Άγιε και προστάτη μου, όλοι παρακαλάνε.

Άγιε μου και ξελύτρωνε, έλεγε δακρυσμένη,
και από του κόσμου τα κακά, η νόνα μου η καημένη.

Είναι τ΄ αποκορύφωμα, του Αυγούστου αυτή η μέρα,
κι ένας απόηχος τιμών, πλανιέται στον αέρα.