Τρίτη άποψη

Αναδημοσίευση άρθρου από τον blogger <<Άνεμος>>
με τίτλο:
''Η ποίηση των παζαριών και
Το shopping του τίποτα…''
Πολυκαταστήματα, shopping malls, εμπορικά κέντρα, μπουτίκ, σούπερ μάρκετ με τα ομοιόμορφα καροτσάκια έξω από αυτά. Με τη μυρωδιά του πλαστικού και του αποσμητικού χώρου. Στημένα με τις επιστημονικές μεθόδους των merchandizers και του τρόπου που σκηνοθετούν ράφια, βιτρίνες, προϊόντα και συνειδήσεις εξαφανίζοντας το γάλα από εκεί όπου ήταν την προηγούμενη εβδομάδα για να σε αναγκάσουν να πάρεις την πολυσαλάτα που δεν έχεις δοκιμάσει ακόμη. Στηριγμένα στη δημιουργία ψευδών αναγκών.
Το shopping της μηδενικής εμπειρίας αφού εμπειρία σημαίνει, πάνω από όλα, συνάντηση. Με ποιoν να συναντηθείς; Με τον απόντα καταστηματάρχη; Με την πωλήτρια με το άδειο βλέμμα; Με το διπλανό σου που έχει ήδη κάνει υπέρβαση του μηνιαίου προϋπολογισμού του τρεις φορές;
Τα πάντα λειτουργούν ενάντια στην εμπειρία και κόντρα στη λογική: τα ψυγεία γαλακτοκομικών με φως νεκροτομείου και υπόκρουση Sakis. Η “ευκαιρία” των extra 150 γραμμαρίων στα πατατάκια με γεύση ρυζόγαλου. Τα δοκιμαστήρια της οδυνηρής αυτογνωσίας και η μονομαχία με το “κορμάκι” και το “χαμηλοκάβαλο jean” που θα το «φορέσω ακόμη κι αν πάθω ρήξη ήπατος από την προσπάθεια».
Είναι το shopping της ανεκπλήρωτης ανάγκης και της ευνουχισμένης επιθυμίας.
Εκεί όπου λειτουργεί ο νόμος της προσφοράς, της ζήτησης και της ματαιοδοξίας (του “ψώνιου”). Η ματαιοδοξία που τρέφεται από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις για να τρέξει να εκτονωθεί ψωνίζοντας. Είναι επένδυση στη ματαιοδοξία, στο ναρκισσισμό, στην ανασφάλεια. Πέρα από κάθε μέτρο. Μακριά από κάθε ποιότητα. Μακριά από κάθε εγγραφή πολιτισμού. Η χαρά του λογιστηρίου που μετράει μηδενικά και της τράπεζας που μετράει τόκους υπερημερίας. Η προδοσία της ίδιας της επιθυμίας μας. Πήρες τη δόση σου; Δρόμο. Λάθη που δεν αναγνωρίζονται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Γιατί ούτε περιέργεια υπάρχει ούτε καχυποψία. Παρά μόνο η απόλυτη υποταγή στο τίποτα. Οπως ακριβώς με την πρέζα!
και η ποίηση των παζαριών
Οι αρχαίες αγορές, τα ρωμαϊκά fora, τα καραβάν-σεράγια, οι μαρκέτες και τα μπεζεστένια, οι λαϊκές αγορές της γειτονιάς μας και τα παζάρια των πανηγυριών. Τα παζάρια των πολιτισμών. Θεσσαλονίκη, Αβάνα, Κωνσταντινούπολη, Βιρμανία, Σαντιάγο, Ξάνθη, Κάιρο, Ισφαχάν, Κομοτηνή, Ινδοκίνα, Νορβηγία, Μοναστηράκι, Τσιτσικαστενάγκο, Τζαϊπούρ. Τα παζάρια του κόσμου. Τα παζάρια των ήχων και των λέξεων. Τα παζάρια της γεύσης και της οσμής. Τα παζάρια της ύλης και των αισθήσεων, της επικοινωνίας. Τα παζάρια των λαών. Αυτά που γέννησαν τη Φιλοσοφία και τη Δημοκρατία.
Προσπαθώ, όσο ετοιμάζουμε αυτό το τεύχος, να βρω τη λέξη που συνδέει με μια αόριστη σχέση το παζάρι με την ποίηση. Να βρω και να ονομάσω αυτό που αισθάνομαι εδώ και χρόνια όταν περνώ μέσα από το Μοδιάνο και το Καπάνι, το Γιουσουρούμ όταν είμαι στην Αθήνα. Αυτή την αίσθηση που έχουν όλοι όσοι πέρασαν από το “Μπουγιούκ Τσαρσί” της Πόλης.
Εκεί όπου τα πράγματα δεν τα καθορίζει μονάχα ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης αλλά και ο “νόμος” της επιθυμίας. Ο πρώτος αποφέρει, ο δεύτερος πληρώνεται.
Επιθυμία. Αυτή είναι η λέξη. Η επιθυμία που την ξυπνούν οι αισθήσεις. Και οι πέντε - και οι έξι για όσους πιστεύουν στη μαγεία. Η επιθυμία που δε μετριέται λογιστικά. Το αντικείμενο του πόθου –μα ρούχο, χαλί, παπούτσι, σαργός ή κατσικάκι, αδιάφορο- που το διεκδικείς και εκείνο αντιστέκεται πριν γίνει δικό σου. Η επιθυμία που γίνεται σχεδόν ερωτική. Η επιθυμία που δεν πληρώνεται με καμιά πιστωτική κάρτα, που δεν εκπληρώνεται άμα τη παραλαβή του προϊόντος και το κόψιμο της απόδειξης, αλλά παραμένει ζωντανή.
Μήπως η ποίηση δεν είναι αυτό; Η διατύπωση μιας διαρκώς ανεκπλήρωτης επιθυμίας μέσα από ένα παζάρι λέξεων;
Χαίρομαι που ζω σε μια ευρωπαϊκή πόλη η οποία εξακολουθεί να έχει ως κέντρο της δύο τρία ιστορικά παζάρια σε λειτουργία. Χαίρομαι που βλέπω πολλά νέα παιδιά να ψωνίζουν στο Μοδιάνο. Χαίρομαι που ζω σε μια χώρα με περίπτερα και ψιλικατζίδικα που λειτουργούν όλη τη μέρα και τη νύχτα διαθέτοντας από μπίρες μέχρι ντελικατέσεν κι από αναψυκτικά μέχρι χαρτί τουαλέτας και που αντιστέκονται στις μεγάλες αλυσίδες. Χαίρομαι για τους μανάβηδες, ψαράδες και “λευκά είδη, ο Γιωργάκης το καλό παιδί” που εξακολουθούν να οργώνουν την περιφέρεια. Χαίρομαι για τον απίστευτο χαμό από κόσμο που έγινε και φέτος στο μεγάλο παζάρι-πανηγύρι του Αγίου Μάμαντος στη Χαλκιδική. Χαίρομαι που δεν έπιασε –και μάλλον δε θα πιάσει ποτέ- το online shopping στην Ελλάδα.
Για όλα αυτά όμως θα επανέλθουμε σύντομα!
Σημείωση ιστοσελίδας μας: Η κρίση δική σας.